Business as Unusual

I’ve been living and working in the United States for twenty years, but I’ll never forget my first tornado warning.

All of a sudden the dark sky became a strange shade of green, and the violent winds died down abruptly. It became quiet in the street. Eerily quiet. The birds stopped singing, and the hounds stopped howling.

Without warning we could hear a deep and loud roar, as if a freight train rumbled into our neighborhood. This was our signal to seek shelter in the basement. Something deadly was coming our way that would demolish anything in its path.

This is what it feels like, living under the threat of the Corona virus. It’s the chilly silence before the storm that will come our way, no matter what.

I live about an hour and half from New York, the place that has been hit the hardest. Until yesterday, the Transbridge bus from Manhattan took groups of commuters to my town, several times a day.

Because hardly anyone gets tested for COVID-19, we have no way of knowing who’s infected and who isn’t. Only yesterday, a man my age was sent back home from the hospital because his symptoms were too mild. He died a few hours later.

Tragedies like that make one ponder matters of life and death.

In the meantime, we think we’re safe at home, as long as we obsessive-compulsively wash our hands and don’t mingle with the masses. But you know what? A man’s got to eat, so we rush to the supermarket to stock up. There we wait in line for the checkout, only separated by the length of our shopping carts, and absolutely no one keeps a six foot distance. There’s simply no space to do that.

In Pennsylvania (where I live), the situation is very similar to the one in the Netherlands (where I was born): closed stores and schools, people working from home, and senior citizens who cannot be visited. The social-cultural-religious life has come to a standstill, and Netflix is more popular than ever.

In a weird way, not much has changed for me. As a voice over with a fully equipped home studio, I’ve been separating myself from the outside world for years. Clients find me online, they email me their scripts, and they receive the audio in digital format.

For my wife the situation was different. She teaches flute and piano, and students always come to her studio. Now she has successfully transitioned to online-only teaching with the help of Zoom, Skype, and FaceTime. All of the concerts she had scheduled for the next few months, were cancelled.

At the end of our workday, we migrate to our couch to watch some sappy Dutch TV shows. I’ve got to tell you, in spite of all the news reports, things still feel quite normal, and this has me worried. An invisible danger is rapidly approaching, and I am aware that we are in a risk group.

My wife and I are both over fifty. She’s got MS, and I have a serious heart condition. We know that the hospitals cannot handle the virus, as they’re already begging for protective clothing and ventilators.

And yet, I choose not to live in permanent fear. I stick to my daily routine by being there for my significant other, my customers, and my coaching students. It’s something to hold on to in uncertain times.

I know I cannot stop the storm, but I can adjust my sails.

This too, shall eventually pass.

For now, it’s business as unusual.

 

Ik woon en werk nu al twintig jaar in Amerika, maar ik zal mijn eerste tornado waarschuwing nooit vergeten.

De donkere lucht kleurde opeens een wonderlijk groen, en de harde wind ging plotseling liggen. Het werd stil op straat. Onheilspellend stil. Geen vogel zong meer, en ook de honden hielden op met huilen.

Plotsklaps klonk er een diep en luid gebrul, alsof er een vrachttrein grommend op de buurt afdenderde. Dat was voor ons het signaal om de kelder in te duiken. Er was iets dodelijks op komst dat alles in zijn pad zou vernietigen.

Zo voelt het een beetje nu we leven onder de dreiging van het Corona virus. Het is de ijzige stilte voor de storm die hoe dan ook zal komen.

Ik woon op anderhalf uur afstand van New York dat het hardst getroffen is. Tot gister hadden we nog een busverbinding naar Manhattan die een paar keer per dag groepen reizigers afleverde. Omdat er nauwelijks op COVID-19 getest wordt weten we niet wie al geïnfecteerd is en wie niet.

Gister stuurde een ziekenhuis nog een man van mijn leeftijd naar huis omdat zijn klachten niet ernstig genoeg waren. Hij overleed een paar uur later.

Dan ga je toch wel even nadenken over leven en dood.

We wanen ons intussen veilig in ons huis zolang we de handen maar obsessief-compulsief blijven wassen en ons niet tussen de massa’s begeven. Maar goed, een mens  moet toch eten, dus even snel naar de supermarkt voor proviand. Daar staan we wagentje aan wagentje te wachten voor de kassa, en geen kip houdt zich aan de anderhalve meter afstand. Daar is geen ruimte voor.

Bij ons in Pennsylvania hetzelfde beeld als bij jullie: gesloten winkels en scholen, mensen die vanuit huis werken, en bejaarden die geen bezoek meer mogen ontvangen. Het sociaal-cultureel-religieuze leven staat stil, en Netflix beleeft gouden tijden.

Gek genoeg is er voor mij niet eens zo heel veel veranderd. Als voice over met een thuisstudio ben ik al jaren van de buitenwereld afgesloten. Mijn klanten vinden mij online, ze emailen me scripts toe, en ze krijgen de audio digitaal toegestuurd.

Voor mijn vrouw was het anders. Zij geeft piano- en dwarsfluitles, en de studenten komen altijd naar haar toe. Nu geeft ze met succes online les via Zoom, Skype, en FaceTime. Wel zijn al haar concerten voor de komende maanden afgelast.

Als onze werkdag ten einde is, dan gaan we lekker op de bank “Boer zoekt Vrouw” zitten kijken. Ik zal je vertellen, ondanks de nieuwsberichten voelt het allemaal nog zo normaal aan, en dat beangstigt mij een beetje. Er is een onzichtbaar gevaar op komst, en ik besef dat we alle twee in een risicogroep zitten.

Mijn vrouw en ik zijn beide boven de vijftig. Zij heeft MS, en ik heb vrij serieuze hartklachten. We weten dat de ziekenhuizen niet op dit virus berekend zijn en nu al om beschermingsmiddelen en beademingsapparatuur moeten bedelen. Intussen kopen Amerikanen wapens, in plaats van naaimachines om mondkapjes mee te maken. 

Toch kies ik er voor om niet in permanente angst te leven. Ik blijf mijn normale routine volgen door er te zijn voor mijn geliefde, mijn klanten, en m’n voice over studenten. Het is iets om me aan vast te houden in onzekere tijden.

Ik weet dat ik de storm niet kan keren, maar ik kan wel m’n zeilen bijzetten.

Ook dit gaat uiteindelijk weer voorbij.

Voor nu is het “business as unusual.”

Paul Strikwerda ©nethervoice